Bolesław Srocki (ur. 23 marca 1893 w Otalążce - zm. 12 marca 1954 w Gdańsku) – nauczyciel i wychowawca, działacz polityczny i społeczny, publicysta, żołnierz Armii Krajowej. 
 
Członek władz Związku Młodzieży Polskiej „Zet” - tajnej trójzaborowej organizacji młodzieżowej; w 1918 r. współtwórca Towarzystwa Straży Kresowej i wydawca pism TSK - „Głos Ziemi Chełmskiej” i „Wschód Polski”. Współorganizator Związku Naprawy Rzeczpospolitej, poseł na Sejm z ramienia ZNR w latach 1928 - 1930. Od 1931 r. kierownik Okręgu Poznańskiego Związku Obrońców Kresów Zachodnich, przemianowanego następnie na Polski Związek Zachodni, członek Ligii Kolonialnej i Morskiej, Światowego Związku Polaków z Zagranicy i innych organizacji społecznych powstających z inicjatywy „zetowców”.  
 
We wrześniu 1939 r. odpowiedział odmownie na propozycję ewakuacji z Polski. W czasie okupacji był doradcą politycznym gen. Tadeusza Pełczyńskiego „Grzegorza” -  szefa sztabu ZWZ-AK, redaktorem naczelnym pisma KG ZWZ/AK „Wiadomości Polskie”, współorganizatorem Polskiego Związku Zachodniego (w konspiracji). Z ramienia KG AK skierowany do redakcji najważniejszego pisma konspiracyjnego - „Biuletynu Informacyjnego”. Współpracownik Aleksandra Kamińskiego – redaktora naczelnego „Biuletynu Informacyjnego” i autora „Kamieni na szaniec”. W czasie Powstania Warszawskiego pełnił w redakcji „Biuletynu...” funkcję zastępcy Aleksandra Kamińskiego. Członek Rady Wychowawczej Szarych Szeregów, mentor, duchowy i intelektualny przewodnik konspiracyjnej organizacji „Pet” – grupy młodzieży, która stworzyła trzon kadry dowódczej batalionów „Zośka” i „Parasol”. W czasie okupacji oraz Powstania Warszawskiego zginęli niemal wszyscy jego wychowankowie. W 1945 r. Bolesław Srocki przygotował projekt deklaracji założycielskiej Zrzeszenia Wolność i Niezawisłość. 
 
Po wojnie we współpracy z dowódcą batalionu „Parasol” gromadził dokumenty i relacje związane ze szlakiem bojowym swoich wychowanków. Redagował wspomnienia do nigdy nie zrealizowanego projektu wydawniczego „Kroniki batalionu Parasol”. Teksty te oraz relacje dwojga jego wychowanków został opublikowane dopiero w 2016 roku nakładem Muzeum II Wojny Światowej w książce „W kręgu Bolesława Srockiego. Ludzie Petu. Relacje-wspomnienia-polemiki”. W 1948 roku Bolesław Srocki jako pracownik Instytutu Bałtyckiego zameldował się w Sopocie w mieszkaniu przy ul. Sikorskiego 9. Został pochowany w Sopocie na Cmentarzu Katolickim.
 
Całe swoje życie podporządkował Bolesław Srocki naczelnej idei Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, wyrażonej w haśle „Dla Polski”. Był jednak przede wszystkim wychowawcą, opiekunem, mentorem, oddziałującym na młodzież w sposób wykluczający przymus intelektualny. Wychował i przygotował do działalności publicznej „dla Polski” wielu młodych ludzi, którzy działając na różnych polach, dobrze zasłużyli się ojczyźnie. Byli wśród nic bohaterowie „Kamieni na szaniec”, był przedwojenny Naczelnik ZHP Tomasz Piskorski, był także Janusz Lewandowski - wydawca, grafik, ojciec Krystyny Lewandowskiej-Grabowskiej - zmarłej w tym roku wieloletniej radnej Rady Miasta Sopotu. 
 
Niewątpliwie jedna z poważniejszych pozycji polskiej myśli politycznej tego okresu. Postawił na młodzież. W niej widział przyszłość. W nią wkładał całego siebie. Sam kawaler, tę młodzież, którą zorganizował i której przewodził, traktował jak własnych synów. Najbliższy był mu Staszek Leopold, który pełnił rolę właściwego kierownika konspiracyjnego „Petu”. Pan Bolesław stał w cieniu za Staszkiem, doradzał, inspirował. Taka rola była jak najbardziej zgodna z jego psychiką, z całą jego metodą pracy społecznej i politycznej.
Stanisław Broniewski „Orsza” – Naczelnik Szarych Szeregów, dowódca akcji pod Arsenałem – o Bolesławie Srockim.